Για μιά Ελπίδα

Ανατύπωση και διασκευή από τα παλαιότερα βιβλία Το Χάραμα Μιας Ελπίδας και Η Γη της Ελπίδας.

Το χάραμα μιάς Ελπίδας

Έρωτας, λάμψη, περιπέτειες, άγρια πάθη στις ιστορίες δυο νέων γυναικών. Κοινό στοιχείο τους η Αυστραλία.

Η Σοφία και ο Δημήτρης ταξίδεψαν με το ίδιο καράβι στη μακρινή ήπειρο το 1920. Διέσχισαν τους ωκεανούς σε ένα ταξίδι που θα άλλαζε τη ζωή τους. Εκείνος στην πρώτη θέση, γόνος γνωστής οικογένειας, επιθυμούσε να ξεφύγει από τα πολιτικά μίση. Εκείνη, κάτω στα αμπάρια, απελπιστικά φτωχή, λαχταρούσε να γλιτώσει από τη μιζέρια και να σώσει τα αδέρφια της. Η μοίρα τούς ένωσε και αγαπήθηκαν δυνατά, αν και ανήκαν σε άλλους κόσμους.

Πορεύτηκαν μαζί, με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.

Η Μαρία και η Χριστίνα, απόγονοί τους, επιστρέφουν σήμερα στην Ελλάδα. Ο έρωτας τις αγκαλιάζει και μέσα από αυτόν κερδίζουν το χαμογελαστό πρόσωπο της ζωής.

                                                            Η γη της Ελπίδας

Στο θεσσαλικό κάμπο, ένα μυστήριο δένει το μεγαλοκτηματία Λάμπη με τους κληρονόμους του. Ποια η σχέση της νεαρής Ελληνοαυστραλέζας με τον Νίκο; Τι φοβούνται; Ποια κρυμμένα μυστικά τούς κυνηγούν; Τι έψαχνε ο Λάμπης τρέχοντας πάνω στο άλογό του; Ποια είναι η Ελένη και το πέπλο μυστηρίου που τη σκεπάζει; Το άγνωστο και τα δυνατά πάθη κυριαρχούν στον κάμπο, εκεί όπου η γη έχει ανάσα, έχει ψυχή...

Το βλέμμα της Σοφίας αγρίεψε. Ανακατεύτηκαν τα σωθικά της και υψώνοντας τα μάτια στον ουρανό έσφιξε τις γροθιές, ενώ μια βουβή κραυγή βγήκε από τα στήθη της.

«Εσύ εκεί πάνω δε μας βλέπεις; Δε μας λυπάσαι;» Έμπηξε τα νύχια στις παλάμες και αποφάσισε.

«Θα βγω σώα από αυτό το πλοίο, δε θα χάσω τα λογικά μου, θα νικήσω τη ζωή».

Έτσι όπως ατένιζε ψηλά, είδε στο πάνω κατάστρωμα έναν νέο να κοιτάζει προς τα κάτω. Φορούσε λευκό σακάκι και στο χέρι κρατούσε ένα πούρο.

Ήταν ψηλός, απόλυτα ξεχωριστός, όμορφος! «Οπτασία είναι», σκέφτηκε, «δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι...»

Προχωρούσε με το άλογο και το κορμί της είχε γίνει ένα με το ζώο. Το φεγγάρι τούς συντρόφευε.

– Είσαι μαζί μου; τη ρώτησε. Δίπλα μου; Στα λάθη και στις επιτυχίες; Ήταν γεννημένος αρχηγός και εκείνη θα θυσίαζε τα πάντα για την αγάπη του.

– Κατάλαβα, έκανε ειρωνικά ο Λάμπης, θέλεις να σε παρακαλέσουν. Χάσιμο χρόνου! Κρίμα, νόμιζα πως ήσουν πιο ειλικρινής και ντόμπρα. Θα δείξει ποιος λοιπόν θα παρακαλέσει ποιον...

Ψηλά, μέσα στ’ αστέρια, ένα τρεμόπαιξε και έλαμψε.

Ο αέρας που κατέβαινε από την πλαγιά πήρε τα λόγια που αντιλάλησαν και τα ταξίδεψε...

Και ένα απόσπασμα από μία ομιλία της Μαρίνας Αλεξάνδρου για το ΧΑΡΑΜΑ ΜΙΑΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

To βιβλίο μας με τίτλο το  «Χάραμα μιας Ελπίδας» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, είναι εμπνευσμένο από την ιστορία των τελευταίων χρόνων και ειδικά από τον κόσμο των Ελλήνων της Αυστραλίας.

  Είναι όμως και μια ιστορία αγάπης. Όχι δακρύβρεχτα μελό, αλλά όπως εγώ θα τη χαρακτήριζα λεβέντικη ιστορία αγάπης. Κι αυτό γιατί σε άλλο σημείο οι ήρωες κι αντίστοιχα αλλού οι ηρωίδες αυτού του μυθιστορήματος, στο όνομα της αγάπης, ξεπερνούν τις αντοχές τους. Δεν πηδούν από ελικόπτερα, ούτε περπατούν σε τεντωμένο σκοινί, αλλά προσπαθούν να φτάσουν ο ένας τον άλλον, με μεγάλη δύναμη ξεπερνώντας κακοτοπιές και με υπομονή. Ίσως αυτά είναι στοιχεία απαραίτητα, για να ευδοκιμήσει μία αγάπη.

  Τελευταία, σε μία συνέντευξη που μου πήραν για ένα εβδομαδιαίο περιοδικό, μου επεσήμαναν ότι στα βιβλία που γράφουμε ο Γιάννης Αλεξάνδρου κι εγώ είναι πάντα παρούσα η αγάπη και καυστικά μου τόνισαν ότι αυτό το κάνω πιθανώς γιατί πουλάει. Εγώ απάντησα στη δημοσιογράφο αυτό που πιστεύω και το λέω και σε σας σήμερα.

Η αγάπη κι ο έρωτας, δεν θα ξεπεραστούν ποτέ. Δεν έχει μόδα, δεν έχει ούτε εποχή, ούτε ηλικία, είναι κινητήριος δύναμη και η χαρά της ζωής. 

  Το κίνητρο για να γραφτεί αυτό το βιβλίο, είναι η σημερινή επικαιρότητα. Όπως παλιά, έτσι και τώρα λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που επικρατεί στη Χώρα μας, πολλοί νέοι άνθρωποι στρέφονται σε άλλα κράτη για εύρεση εργασίας και σε άλλες αγορές.

  Από ότι πληροφορηθήκαμε, η Αυστραλία είναι μια από τις Χώρες που άνοιξε τις πόρτες της, σε αρκετούς συμπατριώτες μας που θέλουν και τώρα να βρουν εκεί δουλειά.

  Γυρίσαμε δηλαδή, πάλι στα χρόνια τα παλιά, τότε που οι Έλληνες έψαχναν εργασία στα ξένα.

  Για να υποστηρίξουμε ιστορικά αυτό το μυθιστόρημα, κάναμε έρευνες και ψάξαμε σε βιβλία και άρθρα περιοδικών, σε Web Site της Ομογένειας αλλά κυρίως σταθήκαμε στις προφορικές αφηγήσεις φίλων μας.

  Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως, είναι να μεταδώσουμε στους αναγνώστες αυτού του βιβλίου, τις προσπάθειες και το μόχθο που έκαναν οι Έλληνες μετανάστες αλλά και τη δύναμη και το κουράγιο τους να ξεπερνούν τα εμπόδια. Ήταν αστείρευτη η επιμονή για μια καλύτερη ζωή που επέδειξαν και πολλοί κατάφεραν να αποκτήσουν υψηλό μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο.

  Αυτός είναι λόγος, ώστε αρκετοί από εμάς πίσω στην Ελλάδα, να νιώθουμε λίγοι μπροστά τους και πρέπει να τους σεβόμαστε και να τους καμαρώνουμε θεωρώντας τιμή μας που είναι Έλληνες.

  Τώρα τελευταία πάντως, έτσι που γίναμε εδώ, για λίγα πράγματα είμαστε περήφανοι κι ένα απ΄ αυτά, είναι οι ομογενείς μας στο εξωτερικό.

  Στην Αυστραλία, στον Καναδά, στην Αμερική, στη Γερμανία, στη Σουηδία κι όπου αλλού βρεθήκανε στον κόσμο.

  Είχαν μεγάλη προσήλωση στην προσπάθειά τους, υπομονή και μεράκι. Αποτελούν παράδειγμα θάρρους κι επιμονής.

  Οι σύγχρονοι Έλληνες που τώρα ψάχνουν για εργασία στο εξωτερικό, ξεκινούν πια από άλλες οικονομικές και μορφωτικές βάσεις. Σαφώς οι καιροί είναι δύσκολοι, σκληροί κι αδυσώπητοι. Οι νέοι μας όμως που αγωνίζονται εκεί, δεν έχουν να παλέψουν με την άγνοια, την πείνα και την αμορφωσιά, όπως οι παλαιότεροι. Όλοι μιλούν Αγγλικά κι όλοι χειρίζονται τα κομπιούτερ. Οι πρόγονοί μας, έφυγαν αμόρφωτοι, με τρύπια παπούτσια και τα παιδιά τους έγιναν καθηγητές σε Πανεπιστήμια, επιχειρηματίες, έμποροι ή και απλοί υπάλληλοι στις Χώρες όπου ζουν, πάντως ωστόσο με αξιοπρέπεια και υψηλό μορφωτικό επίπεδο.

  Οι Χώρες που τους δέχτηκαν, τους έδωσαν ευκαιρίες για επιτυχία και με την πάροδο του χρόνου έγιναν η δεύτερη πατρίδα τους. Δεν ξεχνούν όμως ποτέ την πατρίδα τους, την τιμούν και την αγαπούν περισσότερο από εμάς που όλοι θεωρούμε, ότι η Ελλάδα μας πονάει, μας ματώνει και «τρώει» τα παιδιά της.

  Το βασικό θέμα του βιβλίου, είναι η ιστορία δύο νέων που γνωρίστηκαν κι αγαπήθηκαν πάνω στο καράβι, το οποίο τους μετέφερε στην καινούρια τους πατρίδα, την Αυστραλία.

  Είναι το σκληρό ταξίδι κι η δύσκολη προσαρμογή στον ξένο τόπο.

  Μέσα από τη ζωή και την αγάπη τους, μάθαμε πολλά για τους συμπατριώτες μας αυτής της Ηπείρου.

  Δεν τα κατάφεραν όλοι και πολλοί έπεσαν στην προσπάθεια και τον αγώνα.

  Η δική μας θέση, δεν είναι αυτή της απαισιοδοξίας, μιας κι οι ήρωές μας, ξεπερνούν τα εμπόδια, επιτυγχάνουν και φέρνουν πολλούς πατριώτες κοντά τους.

  Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, βρισκόμαστε στη σημερινή εποχή, αφού στο πρώτο μέρος, είμαστε στο 1920.

  Τώρα τα παιδιά των πρώην μεταναστών, επιστρέφουν στην Ελλάδα και με τη σειρά τους αντιμετωπίζουν τη δύσκολη προσαρμογή, στη γη των πατεράδων τους. Όμως με την καλή διάθεση, όλα θα πάνε καλά.

  Έχουμε το δάκρυ, το γέλιο, τη συγκίνηση, το χιούμορ, την αγάπη τους.

  Προσπαθούμε να μεταδώσουμε υγιή και σωστά κίνητρα σε όποιον διαβάσει το «Χάραμα μιας Ελπίδας» και σαν πνεύμα στο βιβλίο μας, αντιμετωπίζουμε το ποτήρι της ζωής μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο.

  Είναι ένα όμορφο θέμα, ζωντανό, αληθινό, το αγαπήσαμε πολύ και συγκινηθήκαμε γράφοντάς το.

  Είμαι εδώ, για να απαντήσω σε οποιαδήποτε ερώτησή σας και θα χαρώ, να κάνουμε μια κουβεντούλα όλοι μαζί.