Ο ΙΣΤΟΣ

                                 Περίληψη

 Δυο παλιές βίλες, μετατρέπονται σε μικρά ξενοδοχεία…..

 Η μία είναι στο Χαλάνδρι, δύο βήματα από την στάση του μετρό και η άλλη στην Παλιά πόλη της Ρόδου, μέσα στα κάστρα.

 Οι ιδιοκτήτριες τους έχουν κοινή πορεία.  Παλεύουν  για να τα βγάλουν πέρα και να πετύχουν σε μια εποχή όπου ο τουρισμός υπόσχεται πολλά. Σε αυτή την διαδρομή , μπλέκονται άθελα τους στα σχέδια λαθρεμπόρων πολύτιμων λίθων, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια τους την ζωή.

 Οι καθημερινοί τους αγώνες μας συγκινούν και οι περιπέτειές τους, μας κόβουν την ανάσα. Ο έρωτας, τίς αγγίζει με πάθος, ενώ το παρελθόν ζωντανεύει μέσα από τις πολεμίστρες της Ρόδου.

 Εδώ βιώνουμε τους πόθους και την αγάπη της Αναστασίας, που ακολούθησε τον Ιππότη της, στην Οδύσσειά του μέχρι την Μάλτα, όταν οι Τούρκοι πολιόρκησαν και κατέλαβαν το νησί.

 Δύο παράλληλες ιστορίες,  ενώνονται μαζί, σε έναν κρίκο. Η μία στην Μεσαιωνική Ρόδο, την Μάλτα και την Ιταλία, ενώ η άλλη, η σύγχρονη, στην Αθήνα, την Ρόδο και την Γενεύη.

 Η μαγεία της πόλης των Ιπποτών με την ιστορική σκιά της, γίνεται ο περίγυρος για να υφανθούν σαν ιστός της αράχνης, η δράση και το μυστήριο.

 Ταυτόχρονα, οι καλοκαιρινοί έρωτες θεριεύουν μέσα στην ψυχή ενώ  το κύμα σκάει, στις δαντελωτές παραλίες.

 Το χθες είναι μαγευτικό, μας καθηλώνει και μας παρασύρει ονειρικά. Το σήμερα όμως, με το κοσμοπολίτικο περιβάλλον μας ανεβάζει την αδρεναλίνη και μας αγγίζει τρυφερά. Γιατί, έτσι είναι πάντα στην Ελλάδα, ή όλα μαζί, ή τίποτα……

Και λίγη ιστορία

Στις 24 Ιουνίου του 1522, περίπου διακόσια πλοία του οθωμανικού στόλου έπιασαν τις ακτές της Ρόδου κι αποβίβασαν τα πρώτα στρατεύματα. Τον επόμενο μήνα, ο ίδιος ο σουλτάνος Σουλεϊμάν πέρασε στη Ρόδο από την απέναντι ακτή, επικεφαλής πρόσθετων στρατευμάτων. Υπολογίστηκε ότι ο οθωμανικός στρατός που αποβιβάστηκε στο νησί, πλησίαζε να αριθμεί 100.000 άνδρες. Πολιόρκησαν την πόλη της Ρόδου που διέθετε περίπου 5.000 υπερασπιστές (600 Ιωαννίτες από τους οποίους οι διακόσιοι ήταν Ιππότες, 400 Έλληνες και Βενετσιάνοι από την Κρήτη, ξένοι ναυτικοί και ντόπιοι ή αγρότες από τα γύρω νησιά).

Κυριότερο πρόβλημα των υπερασπιστών της Ρόδου ήταν ο επισιτισμός του πληθυσμού, καθώς στην ασφάλεια των οχυρώσεών της είχαν συρρεύσει πάμπολλοι άμαχοι από την ύπαιθρο. Η πολιορκία κράτησε πέντε μήνες. Οι Ιωαννίτες αμύνονταν χωρίς εφόδια και τρόφιμα, περιμένοντας βοήθεια από τα χριστιανικά κράτη της Δύσης που διακήρυσσαν την αλληλεγγύη τους αλλά καθυστερούσαν να συνδράμουν. Χριστιανική βοήθεια δεν έφτασε ποτέ στη Ρόδο, όπου κάθε νεκρός στα τείχη δεν υπήρχε δυνατότητα να αντικατασταθεί, ενώ στην οθωμανική πλευρά νέες αφίξεις από την απέναντι ακτή αναπλήρωναν τις τρομακτικές απώλειες του στρατού του Σουλεϊμάν.

Στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1522, αντιπροσωπεία κατοίκων από την Τήλο και τη Νίσυρο έφτασε στο στρατόπεδο του Σουλεϊμάν. Δήλωσαν υποταγή στον σουλτάνο, εξασφάλισαν ότι ο οθωμανικός στρατός δεν θα έπεφτε στα νησιά τους και πέτυχαν κάποια αξιόλογα προνόμια κι ένα είδος αυτονομίας.

Η πολιορκία συνεχιζόταν ακόμα, όταν, στις αρχές Δεκεμβρίου, ο Παύλος Συγκλητικός και ο Νικόλαος Βεργάτης εμφανίστηκαν μπροστά στον Μεγάλο Μάγιστρο, Φίλιππο ντε Βιγιέρ (Filippe de Villeurs de l’ Isle d’ Adam, 1522 – 1534) και ως εκπρόσωποι του ελληνικού πληθυσμού τον κάλεσαν να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους. Τον έπεισαν. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν ως τις 20 Δεκεμβρίου του 1522, οπότε επήλθε συμφωνία καθώς και ο Σουλεϊμάν έβλεπε ότι παράταση της πολιορκίας συνεπαγόταν μεγάλες απώλειες.

Η οχυρωμένη Ρόδος παραδόθηκε στον Σουλεϊμάν την 1η Ιανουαρίου του 1523. Την ημέρα εκείνη, όσοι ιππότες ζούσαν ακόμη, τα μέλη του τάγματος αλλά και ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού μπήκαν στα πλοία και απέπλευσαν. Πέρασαν στην Κρήτη όπου έμειναν για λίγο καιρό, περιπλανήθηκαν σε βενετσιάνικες κτήσεις, φιλοξενήθηκαν για λίγο στο κράτος του πάπα και, το 1530, κατέληξαν στη Μάλτα. Ο Φίλιππος ντε Βιγιέρ έμεινε Μεγάλος Μάγιστρος ως τον θάνατό του, το 1534, και εργάστηκε σκληρά για την ανασυγκρότηση του τάγματος. Από τα μέσα του αιώνα, οι Ιωαννίτες ήταν και πάλι κραταιά δύναμη.

Η αποχώρηση των Ιωαννιτών από τα Δωδεκάνησα, σήμανε την οριστική υποταγή των εκεί πληθυσμών στους Οθωμανούς. Στην αρχή, «γλίτωσαν» με την καταβολή ετήσιου φόρου στον εκάστοτε σουλτάνο.